Þegar dagarnir hafa verið erfiðir í kennslunni og maður er að því kominn að sækja um leyfi, þess vegna launalaust, þá er næsta víst að daginn eftir dettur allt í dúnalogn. Maður nýtur þess að vara kennari um stund eins og að vera kóngur í einn dag, en þá á maður eftir að fara heim til sín! Lífið innan og utan skóla hjá mér er nefnilega alveg aðskilið. Ég á til dæmis mjög erfitt með að muna eftir læknatímum, símatímum kennara drengjanna eða einhverju sem ég ætlaði að muna eftir fyrir heimilið - þegar ég er í skólanum. Í dag átti Sölvi að fara til læknis og á síðustu stundu mundi ég eftir að hringja og kanna hvenær tíminn væri.....og reyndist hafa rúmar tíu mínútur til að sækja hann í skólann og koma okkur á staðinn!! Ég snaraðist upp á Bústaðaveginn, en komst svo varla spönn frá rassi næsta hálftímann! Vegna umferðaróhapps í Ártúnsbrekku var allri umferð beint um Bústaðaveg - þar sem ég sat föst á leið til læknisins! Ég hringdi á heislugæsluna og sagði mínar farir ekki sléttar og skömmu síðar hringdi læknirinn í mig. Við afgreiddum málið í gegnum símann og eftir á að hyggja var bara ágætt að sleppa við heimsóknina. Hver veit nema ég hefði þurft að útskýra samfarasíðurnar í Kvennafræðaranum fyrir syni mínum 7 ára eins og síðast á biðstofunni!! Læknirinn faxaði lyfseðil í apótekið þar sem ég var akkúrat komin að í umferðarteppunni og málið virtist ætla að leysast ótrúlega vel eftir allt saman. Eftir örstutta bið í apótekinu kallaði lyfjafræðingurinn mig svo upp og sagði mér að þetta ákveðna lyf væri ekki til og væri uppselt hjá framleiðanda! Sumir dagar..................... Lærdómur: Ekki halda að svona dagar leysist á farsælan hátt!