Ég fór í útilegu með fjölskyldunni um helgina . Nei, ég fór ekki að gamni mínu, heldur var Sölvi, miðjudrengurinn minn, að keppa í fótbolta á Akranesi. Við gistum ásamt fjölda annarra foreldra á tjaldstæðinu, í retró tjaldinu sem foreldrar mínir fóru með okkur krakkana í þegar ég var enn á barnsaldri.

Ég er ekki mikil tjaldmanneskja og varð strax andvaka nóttina áður en við lögðum af stað. Ég fann kaldan svitann brjótast fram strax í Hvalfjarðargöngunum og léttur andvarinn á tjaldstæðinu var bæði kaldur og ágengur strax þegar við byrjuðum að púsla tjaldinu saman.

Það gekk nú ekki áfallalaust en eftir nokkra plástra og örlítið ragn var hin fyrrum mikla höll komin upp og fjölskyldan gat farið að hreiðra um sig í herbergjunum tveimur.

Allir sváfu á vindsængum, Aron og Sölvi á okkar elstu vindsæng, sem er með kodda og því afar óþægileg fyrir fólk í fullri stærð, Þrándur var á einbreiðri sæng og við Elmar á splunkunýrri tvíbreiðri vindsæng úr Rúmfatalagernum.

Svo er þetta bara einhvernveginn þannig að ef maður er ekki alveg að fíla þetta þá gengur allt miklu ver. Svitapollurinn sem mér finnst ég alltaf vakna í þegar ég sef í tjaldi reyndnist ekki vera ímyndun í þetta skiptið, því nýja vindsængin var bara ekki eins góð og hinar, máfarnir og kríurnar görguðu sérstaklega mikið yfir okkar tjaldi um nóttina auk tveggja klósettferða með drengjunum áður en klukkan var orðin sjö um morguninn!

Öll keppnin gekk hins vegar ágætlega fyrir sig og lið sonar míns lærði bæði að vinna og tapa, allir sáttir í lokin.

Og auðvitað er þetta gaman svona eftir á og auðvitað á ég bæði eftir að fara aftur á fótboltamót og ættarmót og gista í tjaldi.

En ég fæ samt hroll þegar ég hugsa um vindsængina........

ps. Svo þurfti ég endilega að týna perlunni úr hringnum mínum í útilegunni.....já svona er þetta!